ΠΕΝΤΕ ΣΙΩΠΕΣ Shelagh Stephenson ΘΕΑΤΡΟ κάτω απ' τη γέφυρα

ΘΕΑΤΡΟ κάτω απ τη γέφυρα

Πέντε σιωπές 

της Shelagh Stephenson

Σκηνοθεσία, Σηνικά, Κοστούμια ΚΟΡΑΗΣ ΔΑΜΑΤΗΣ

 ερμηνεύουν

ΝΙΚΟΣ ΔΑΦΝΗΣ

ΜΑΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΔΑΝΑΗ ΚΑΛΑΧΩΡΑ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

 

ΝΙΚΟΣ ΔΑΦΝΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΑΝΑΗ ΚΑΛΑΧΩΡΑ

ΜΑΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΔΑΝΑΗ - ΜΑΡΙΑ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ

ΠΕΝΤΕ ΣΙΩΠΕΣ

της Shelagh Stephenson

Ένα έργο καταγγελία για την 5^η σιωπή,

για την οικογενειακή βία και αιμομιξία,

χαιρόμαστε πολύ που το έργο αυτό έχει ανταπόκριση στο κοινό,

μιλά για ένα πρόβλημα που όλοι μας πρέπει να το αντιμετωπίσουμε,

να το δούμε κατάματα και να το κοινοποιήσουμε… να φωνάξουμε…  

Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου     

Δυο κόρες, μια μάνα και ο θάνατος… ο πατέρας… ένας πυροβολισμός… το πριν, καθισμένος σ’ ένα ηλεκτρικό αυτοκινούμενο αμαξίδιο-καρέκλα, το τώρα σ’ ένα ίδρυμα… επιβλητική η χαμηλόφωνη παρουσία του πατέρα… του θύτη και του θύματος… Το περιβάλλον ψυχρό λευκό διάφανο, όπως αρμόζει σ’ αυτές τις καταστάσεις… οι ήχοι, η σταγόνα, η φωνή της εξουσίας, κρυμμένη… δεν φαίνεται ποτέ, η αόρατη δικαιοσύνη… αυτή που βγάζει τα συμπεράσματα… τις αποφάσεις… Και οι χαρακτήρες; Οι κόρες ένοχες ή αθώες… αθώες, αλλά με ενοχές… οι κινήσεις του πατέρα λιγοστές… η ζωή των δυο κοριτσιών που αποφάσισαν να ελευθερωθούν… να απελευθερωθούν… να πετάξουν από πάνω τους… από την ζωή τους, αυτό που αγάπησαν περισσότερο απ’ όλα… τον πατέρα τους, τον τύραννο, τον βιαστή, τον τιμωρό… Σ’ ένα καροτσάκι γυρτός στο ένα πλευρό… με τη φωνή, νωχελικά να βγαίνει… όχι από το στόμα του… αλλά από το σώμα του… κάτι σαν δυνατή ανάσα… μεγάλες φράσεις… επίμονες φράσεις… υπάρχουν κάποιες στιγμές που παίρνει άλλο ύφος… αλλάζει η χροιά… γίνεται έντονη, όπως τότε… τότε, όταν ζούσε και επέβαλε την δική του λογική…  νόμιζαν ότι ο θάνατος θα φέρει τη λύση… τη λύτρωση… ο θάνατος του πατέρα-τύραννου δεν ήταν αρκετός, συνέχισε να ζει μαζί τους… στη μνήμη τους, στα όνειρά τους… στο σώμα τους… Τώρα είναι ελεύθερες να κινήσουν τα σώματά τους, να πέσουν κάτω… να κλάψουν… τα κορμιά τους παίρνουν νέες στάσεις… στα πρόσωπά τους είναι χαραγμένη η ένταση… ο φόβος… το μίσος… η μάνα συγκαταβατική… όπως πάντα…. στο τότε και στο τώρα… πάντα ο ίδιος ρόλος… προσπαθεί να δικαιολογήσει την αγάπη που ένιωθε για τον άντρα της… τον σύντροφό της… τον βιαστή των κοριτσιών της… τον λατρεμένο της… προσπαθεί να σταθεί δίπλα στα κορίτσια της… δεν βρέθηκαν αποτυπώματά της στο όπλο… ήθελε να πάρει πάνω της τη δολοφονία… μάταια… αδέξια… όπως πάντα... όλα τα έκανε αδέξια…  αγέρωχη… ήξερε τα πάντα, προσπαθούσε να διαχειριστεί την κατάσταση… -για αυτό και επιμένω-, η παράσταση είναι μια κατάσταση… οι κόρες, η γυναίκα, ο πατέρας, το τώρα, το πριν και το μετά… και εμείς θεατές… ανήμποροι να αντιδράσουμε… σφίγγουμε τα δόντια μας, στις λεπτομέρειες που λένε τα κορίτσια… ντυμένες στα μπλε, ένα ιδιαίτερο μπλε… το μπλε το δικό τους, για να ξεχωρίζουν απ’ τ’ άλλα τα κορίτσια… το σχέδιο είναι το ίδιο… μιλάνε για την ζωή τους… για την ζωή που δεν έζησαν… περιγράφουν τις μαρτυρικές τους στιγμές δίπλα στον πατέρα τους… τα πρόσωπά τους τώρα είναι λαμπερά… έχει έρθει η λύτρωση… οι κινήσεις σταθερές, αποφασιστικές, όπως τότε… που τράβηξαν την σκανδάλη… δεν ήθελαν να αποτύχουν… ήθελαν να το μοιραστούν… να συνεχίσουν να έχουν την ίδια μοίρα… να κοιμούνται μαζί, όπως έκαναν πάντα… η κάθε στιγμή που έβγαινε από το στόμα τους, ήταν μια νέα ιστορία, που περιέγραφε το σώμα τους… η μικρή έκρυψε το πρόσωπό της, αλλά άφησε ακάλυπτη τη γύμνια της, ή μεγαλύτερη έβαλε το χέρι της κάτω από τη κυλόττα… ήταν πιο ερωτική… έψαχνε τη χαμένη νιότη της… όπως έκανε και τότε, μια-δυο φορές τη βδομάδα… έψαχνε την ηδονή, το πάθος… η μέρες περνούν… οι αναμνήσεις γίνονται όλο και πιο έντονες… η απόφαση αργεί… ο πατέρας προσπαθεί –μάταια όμως- να πει πόσο δίκιο είχε… δημιουργείται για άλλη μια φορά η κατάσταση… η οικογενειακή τους κατάσταση… με εξομολογήσεις… με εντάσεις… με ξεσπάσματα… ο φωτισμός αλλάζει… οι χώροι αλλάζουν… τα επίπεδα αλλάζουν… και έρχεται η λύτρωση… ο πυροβολισμός… ο θάνατος που φαίνεται να λυτρώνει… να τους λυτρώνει και να υπόσχεται μια νέα ζωή… η απόφαση αργεί… μετά έρχεται η ισορροπία… ή έτσι νομίζουν… ο χρόνος που πέρασε στη μνήμη παραμένει εκεί… δεν έρχεται στο τώρα… είναι στο παρελθόν… εκεί ανήκει και εκεί μένει… στο τώρα μένουν οι πληγές της οικογένειας… οι πληγές της ψυχής… και η απόφαση έρχεται, ο καθένας είναι πια ελεύθερος… τώρα όλοι τους μπορούν να ονειρευθούν το αύριο… τη νέα μέρα που έρχεται να λειτουργήσει ως μέρα του αύριο… αποφάσισαν να ζήσουν ελεύθερες… αποφάσισαν να ζήσουν μαζί…

Μια πράξη, μια απόφαση, μια κατάσταση… τι είδαμε; Τι ακούσαμε από αυτούς τους 4 χαρακτήρες, τι έλεγε η αόρατη φωνή;… το κοινό παρακολουθούσε τις εξομολογήσεις… τις δικαιολογίες… τις ιστορίες τους… τις υστερίες τους… τα ξεσπάσματα… όλα αυτά μαζί… ένας κρότος… το άκουσμα του πυροβολισμού ήταν η αρχή της νέας ζωής τους… αλλά έπρεπε να περάσουν από την κάθαρση… για να οδηγηθούν στο καινούργιο… στο νέο τρόπο ζωής… στην αναγέννησή τους...      

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΥΦΟΣ

Στυλ ροδαρέλης

Το θέατρο είναι στο κύτταρό μας.

Μαρία Χριστοδούλου

Το θέατρο είναι ο καθρέπτης μιας ζωής, αυτό το είπε ο συνάδελφος Σαίξπηρ,

 ο καθρέπτης της πραγματικότητας, το είχε πει πριν 500 χρόνια, δεν το είπε τώρα, προσπαθούμε να κάνουμε όσο μπορούμε καλύτερα τη δουλειά μας,

πάντα έχουμε ένα στόχο, να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος,

είμαστε σίγουροι ότι δεν θα τα καταφέρουμε

και αυτό κάνει τη δουλειά μας πιο ενδιαφέρουσα.

Νίκος Δαφνής

ΠΑΡΑΘΥΡΟ του Σαμουελ Μπέκεττ από την ομάδα ATOMIC No 6

                                                  Παράθυρο 
                                                                                  του Σάμουελ Μπέκεττ

Τσιμισκή 28-30, 2ος όροφος, Οικογγένεια Winder

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 20.30 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΚΡΙΤΣΗΣ

ΔΑΦΝΗ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΥ

ΕΡΣΗ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΥ

ΕΡΣΗ ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΑΦΝΗ

Δεν θα σταματήσεις ποτέ;

Δεν θα σταματήσεις ποτέ να το γυροφέρνεις όλο αυτό,

αυτό όλο στο φτωχό σου μυαλό;

Αντώνης Γκρίτσης

Περπατούσα τον ελαφρώς ανηφορικό δρόμο ψάχνοντας την οδό Τσιμισκή… το ένστικτό μου, έλεγε ότι θα πρέπει να είναι στα αριστερά μου… που και που ρωτούσα τους μαγαζάτορες αν έχω πολύ δρόμο ακόμα… χαμογελούσαν… θα τη συναντήσεις, έχεις δρόμο ακόμα… έφτασα. Έβγαλα το χαρτάκι που είχα σημειώσει τον αριθμό και κάτι σαν Οικογένεια Winder… ο αριθμός ήταν σωστός 28-30… κοντοστάθηκα… δεν έβλεπα τίποτα άλλο παρά τα κουδούνια της πολυκατοικίας… άρχισα  να ψάχνω, τελικά κάτι βρήκα… πάτησα το κουδούνι… σε λίγο μου άνοιξαν την πόρτα… άρχισα να αναβαίνω τις σκάλες… στον δεύτερο όροφο μια μισάνοικτη πόρτα και ένα χαμόγελο με περίμεναν… Εδώ είναι, είπα μέσα μου… μπήκα… Μπέκεττ, που αλλού, εδώ… όλα μύριζαν Μπέκεττ… αυτό είναι… το έχω πει πολλές φορές… όταν μπαίνεις σ’ έναν χώρο, αυτός πρέπει να σου μιλάει, να σου συστήνεται, να σε υποδέχεται… και αυτό συνέβη εκεί… μια έντονη αλλά όχι κλασσική μουσική –την απεχθάνομαι την κλασσική μουσική-, άρχισε να μου κάνει συντροφιά, ένας άντρας με μουστάκι και γυαλιά καθόταν σε μια κουνιστή καρέκλα… που αλλού… δίπλα στο παράθυρο…  μερικά χαλιά… άλλα μικρά, άλλα μεγαλύτερα, κάλυπταν το πάτωμα… μερικές καρέκλες και κανένα δυο σκαμνάκια ήταν πάντα έτοιμα να υποδεχθούν και να φιλοξενήσουν το κοινό… εννοώ την παρέα, που θα δει το έργο… λιγότεροι από μια ντουζίνα… λίγοι, καλοί όμως και εκλεκτοί… Η μουσική συνεχίζει να ακούγεται, το κοινό με ερχόταν, με ευλάβεια… μιλούσε σχεδόν ψιθυριστά… δεν έπρεπε να ενοχλήσουν τον άντρα που βρισκόταν στη κουνιστή καρέκλα… που και που λικνιζόταν… χαμογελούσε… όχι, μειδίαμα ήταν… ήρθε το νου μου το έργο «Λίκνισμα» του Μπέκεττ, αλλά η παρουσία του παραθύρου και ο τίτλος του έργου, γρήγορα έσβησαν από τη μνήμη μου αυτόν τον συνειρμό. Δυο-δυο οι θαμώνες της παράστασης αρχίζουν να έρχονται... συνεχίζουν να μιλούν χαμηλόφωνα… έτσι δημιούργησαν τη δική τους ατμόσφαιρα, «παιδιά… σιγά, σε λίγο θα δούμε Μπέκεττ» έλεγαν τα μάτια τους… μια γυναικεία φωνή που ερχόταν από το δίπλα δωμάτιο έσπασε τη σιωπή… δεν ήταν αληθινή ήταν ηχογραφημένη σαν από κασετόφωνο… έμοιαζε να βγαίνει από ένα κασετόφωνο… ο άντρας πότε απαντά, πότε μονολογεί… πότε επαναλαμβάνει τα λόγια της γυναίκας… οι κινήσεις αργές και λιγοστές… είχε μαγνητίσει το κοινό… το είχε αποπλανήσει στο λίκνισμά του… οι ανάσες από το μαγνητόφωνο, που όμως δεν ήταν μαγνητόφωνο, ακουγόντουσαν βαριές… επιβλητικές… το μήλο… μικρές μπουκιές για να μπορεί να μιλά… σταθερά βήματα μέχρι την συρόμενη πόρτα… και τότε εμφανίζεται η γυναίκα… όχι αληθινή, αλλά φωτεινή, μια προβολή υπήρχε μέσα από ένα μηχάνημα προβολής… όπως και η φωνή της… μέσα από ένα μηχάνημα προβολής ήχου… αλλά ήταν εκεί… όχι εκεί ακριβώς, αλλά μέσα… στο διπλανό δωμάτιο, την αισθανόμουν… σίγουρα την αισθανόταν και το υπόλοιπο κοινό… τώρα ξεστολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο… κλείνει το πορτατίφ… πλησιάζει το παράθυρο… μ’ αυτή την κίνηση ο άντρας μας δείχνει τον μεγάλο πρωταγωνιστή… το ανοίγει… «όταν κλείνει ένα φως, ανοίγει ένα παράθυρο»… γυρίζει προς εμάς, το αμίλητο και ακούνητο κοινό… μας μετέδωσε εκτός από τη σιωπή και την μικρή ή τιποτένια κίνηση που έκανε… τελείωσε… χειροκροτήματα…. Μπήκαν δυο γυναίκες και μας πρόσφεραν σοκολατάκια σε πράσινο περιτύλιγμα… ήταν εκείνα, με το φουντούκι είπα… ναι, εκείνα, που υπήρχαν σε κάθε σπίτι… για τους επισκέπτες… γιατί τελικά αισθανόμαστε σαν να είχαμε πάει επίσκεψη… μετά ήρθε η σειρά για το λικεράκι… στα ειδικά ποτήρια για το ηδύποτο… οι επισκέπτες σηκώθηκαν, άρχισαν οι κουβέντες, οι συστάσεις… οι χρωματιστές κουβέντες… όπως ακριβώς σε μια επίσκεψη… γιατί ήταν μια επίσκεψη στο θαυμαστό κόσμο του ιρλανδού δραματουργού.

Ο μύθος Μπέκεττ, ο διαφορετικός, ο ανθρώπινος, ο γεμάτος ρεαλισμό, δεν είναι ικανοποιημένος με συμβατικές αναπαραστάσεις… σε εμπνέει να κάνεις κάτι το διαφορετικό… σου ελευθερώνει την φαντασία… σε κάνει να τολμάς…. Να τολμάς να κάνεις πράγματα που δεν μπορείς να δείξεις σε άλλες παραστάσεις… και τότε μόνο νιώθεις, ότι έχει μπολιαστεί με ένα άλλο θέατρο… ένα θέατρο διαφορετικό…. αληθινό… χωρίς μάσκες… ένα θέατρο που βγαίνει από την ψυχή σου και φτάνει στη ψυχή του θεατή… και ας είναι σ’ ένα διαμέρισμα δευτέρου ορόφου, της οδού Τσιμισκή, στον αριθμό 28-30… μα δεν είναι ένας αριθμός…. μα είναι Μπέκεττ, δεν θα μπορούσε να είναι μόνο ένας…         

Η δουλειά όλων των συντελεστών

 πρέπει να εξυπηρετεί το έργο το ίδιο.

Έρση Γιαννουλάτου

Το θέατρο είναι απαραίτητο.

Δάφνη Γιαννουλάτου

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΥΦΟΣ         

Στυλ Ροδαρέλης