ΠΑΡΑΘΥΡΟ του Σαμουελ Μπέκεττ από την ομάδα ATOMIC No 6

                                                  Παράθυρο 
                                                                                  του Σάμουελ Μπέκεττ

Τσιμισκή 28-30, 2ος όροφος, Οικογγένεια Winder

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 20.30 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΚΡΙΤΣΗΣ

ΔΑΦΝΗ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΥ

ΕΡΣΗ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΥ

ΕΡΣΗ ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΑΦΝΗ

Δεν θα σταματήσεις ποτέ;

Δεν θα σταματήσεις ποτέ να το γυροφέρνεις όλο αυτό,

αυτό όλο στο φτωχό σου μυαλό;

Αντώνης Γκρίτσης

Περπατούσα τον ελαφρώς ανηφορικό δρόμο ψάχνοντας την οδό Τσιμισκή… το ένστικτό μου, έλεγε ότι θα πρέπει να είναι στα αριστερά μου… που και που ρωτούσα τους μαγαζάτορες αν έχω πολύ δρόμο ακόμα… χαμογελούσαν… θα τη συναντήσεις, έχεις δρόμο ακόμα… έφτασα. Έβγαλα το χαρτάκι που είχα σημειώσει τον αριθμό και κάτι σαν Οικογένεια Winder… ο αριθμός ήταν σωστός 28-30… κοντοστάθηκα… δεν έβλεπα τίποτα άλλο παρά τα κουδούνια της πολυκατοικίας… άρχισα  να ψάχνω, τελικά κάτι βρήκα… πάτησα το κουδούνι… σε λίγο μου άνοιξαν την πόρτα… άρχισα να αναβαίνω τις σκάλες… στον δεύτερο όροφο μια μισάνοικτη πόρτα και ένα χαμόγελο με περίμεναν… Εδώ είναι, είπα μέσα μου… μπήκα… Μπέκεττ, που αλλού, εδώ… όλα μύριζαν Μπέκεττ… αυτό είναι… το έχω πει πολλές φορές… όταν μπαίνεις σ’ έναν χώρο, αυτός πρέπει να σου μιλάει, να σου συστήνεται, να σε υποδέχεται… και αυτό συνέβη εκεί… μια έντονη αλλά όχι κλασσική μουσική –την απεχθάνομαι την κλασσική μουσική-, άρχισε να μου κάνει συντροφιά, ένας άντρας με μουστάκι και γυαλιά καθόταν σε μια κουνιστή καρέκλα… που αλλού… δίπλα στο παράθυρο…  μερικά χαλιά… άλλα μικρά, άλλα μεγαλύτερα, κάλυπταν το πάτωμα… μερικές καρέκλες και κανένα δυο σκαμνάκια ήταν πάντα έτοιμα να υποδεχθούν και να φιλοξενήσουν το κοινό… εννοώ την παρέα, που θα δει το έργο… λιγότεροι από μια ντουζίνα… λίγοι, καλοί όμως και εκλεκτοί… Η μουσική συνεχίζει να ακούγεται, το κοινό με ερχόταν, με ευλάβεια… μιλούσε σχεδόν ψιθυριστά… δεν έπρεπε να ενοχλήσουν τον άντρα που βρισκόταν στη κουνιστή καρέκλα… που και που λικνιζόταν… χαμογελούσε… όχι, μειδίαμα ήταν… ήρθε το νου μου το έργο «Λίκνισμα» του Μπέκεττ, αλλά η παρουσία του παραθύρου και ο τίτλος του έργου, γρήγορα έσβησαν από τη μνήμη μου αυτόν τον συνειρμό. Δυο-δυο οι θαμώνες της παράστασης αρχίζουν να έρχονται... συνεχίζουν να μιλούν χαμηλόφωνα… έτσι δημιούργησαν τη δική τους ατμόσφαιρα, «παιδιά… σιγά, σε λίγο θα δούμε Μπέκεττ» έλεγαν τα μάτια τους… μια γυναικεία φωνή που ερχόταν από το δίπλα δωμάτιο έσπασε τη σιωπή… δεν ήταν αληθινή ήταν ηχογραφημένη σαν από κασετόφωνο… έμοιαζε να βγαίνει από ένα κασετόφωνο… ο άντρας πότε απαντά, πότε μονολογεί… πότε επαναλαμβάνει τα λόγια της γυναίκας… οι κινήσεις αργές και λιγοστές… είχε μαγνητίσει το κοινό… το είχε αποπλανήσει στο λίκνισμά του… οι ανάσες από το μαγνητόφωνο, που όμως δεν ήταν μαγνητόφωνο, ακουγόντουσαν βαριές… επιβλητικές… το μήλο… μικρές μπουκιές για να μπορεί να μιλά… σταθερά βήματα μέχρι την συρόμενη πόρτα… και τότε εμφανίζεται η γυναίκα… όχι αληθινή, αλλά φωτεινή, μια προβολή υπήρχε μέσα από ένα μηχάνημα προβολής… όπως και η φωνή της… μέσα από ένα μηχάνημα προβολής ήχου… αλλά ήταν εκεί… όχι εκεί ακριβώς, αλλά μέσα… στο διπλανό δωμάτιο, την αισθανόμουν… σίγουρα την αισθανόταν και το υπόλοιπο κοινό… τώρα ξεστολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο… κλείνει το πορτατίφ… πλησιάζει το παράθυρο… μ’ αυτή την κίνηση ο άντρας μας δείχνει τον μεγάλο πρωταγωνιστή… το ανοίγει… «όταν κλείνει ένα φως, ανοίγει ένα παράθυρο»… γυρίζει προς εμάς, το αμίλητο και ακούνητο κοινό… μας μετέδωσε εκτός από τη σιωπή και την μικρή ή τιποτένια κίνηση που έκανε… τελείωσε… χειροκροτήματα…. Μπήκαν δυο γυναίκες και μας πρόσφεραν σοκολατάκια σε πράσινο περιτύλιγμα… ήταν εκείνα, με το φουντούκι είπα… ναι, εκείνα, που υπήρχαν σε κάθε σπίτι… για τους επισκέπτες… γιατί τελικά αισθανόμαστε σαν να είχαμε πάει επίσκεψη… μετά ήρθε η σειρά για το λικεράκι… στα ειδικά ποτήρια για το ηδύποτο… οι επισκέπτες σηκώθηκαν, άρχισαν οι κουβέντες, οι συστάσεις… οι χρωματιστές κουβέντες… όπως ακριβώς σε μια επίσκεψη… γιατί ήταν μια επίσκεψη στο θαυμαστό κόσμο του ιρλανδού δραματουργού.

Ο μύθος Μπέκεττ, ο διαφορετικός, ο ανθρώπινος, ο γεμάτος ρεαλισμό, δεν είναι ικανοποιημένος με συμβατικές αναπαραστάσεις… σε εμπνέει να κάνεις κάτι το διαφορετικό… σου ελευθερώνει την φαντασία… σε κάνει να τολμάς…. Να τολμάς να κάνεις πράγματα που δεν μπορείς να δείξεις σε άλλες παραστάσεις… και τότε μόνο νιώθεις, ότι έχει μπολιαστεί με ένα άλλο θέατρο… ένα θέατρο διαφορετικό…. αληθινό… χωρίς μάσκες… ένα θέατρο που βγαίνει από την ψυχή σου και φτάνει στη ψυχή του θεατή… και ας είναι σ’ ένα διαμέρισμα δευτέρου ορόφου, της οδού Τσιμισκή, στον αριθμό 28-30… μα δεν είναι ένας αριθμός…. μα είναι Μπέκεττ, δεν θα μπορούσε να είναι μόνο ένας…         

Η δουλειά όλων των συντελεστών

 πρέπει να εξυπηρετεί το έργο το ίδιο.

Έρση Γιαννουλάτου

Το θέατρο είναι απαραίτητο.

Δάφνη Γιαννουλάτου

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΥΦΟΣ         

Στυλ Ροδαρέλης