ΟΙ ΑΛΛΟΠΑΡΜΕΝΟΙ 

ΟΙ ΑΛΛΟΠΑΡΜΕΝΟΙ

Το θέατρο είναι μεγάλος έρωτας για μένα.

Να σε κτυπήσει κατακέφαλα ο έρωτας, πας γυρεύοντας, αυτό μου μένει.

Ο παλμός του έρωτα κτυπά δυνατά μπορεί να είναι και το μόνο

Τραπεζάκια με ανθρώπους καθισμένους δυο-δυο ή και μερικές φορές με  περισσότερους… η μπάρα στο βάθος, το ξύλινο ταβάνι και τα φώτα που κρέμονται… μια ατμόσφαιρα που με παραπέμπει σ’ εκείνα τα παλιά βαγόνια, τα ξύλινα… ένα τεράστιο βαγόνι, που θα μας ταξιδέψει στο κόσμο των αλλοπαρμένων… θα γίνουμε ένα με αυτούς… η σκηνή επιβλητική… το χάλκινο χρώμα σε καθηλώνει… αμέτρητες μεταβολές… είσοδοι… έξοδοι… ταξιδεύουμε συνέχεια σ’ όλα τα δωμάτια και τις πτέρυγες του κάστρου… τα κοστούμια  βαριά, ορίζουν με ακρίβεια την λεπτή, αιθέρια κίνηση των ηθοποιών… το πάθος… το έγκλημα… όλα σ’ ένα χώρο που επέβαλαν οι χαρακτήρες… σκληροί… πονηροί… γεμάτοι πάθος… η μετωνυμική και ευέλικτη παρουσία τους διαμόρφωνε το χώρο… τους χώρους… δυο χώροι παράλληλοι… δυο κόσμοι παράλληλοι… χαρακτήρες παράλληλοι… στον έναν υπάρχει το πάθος μέσα από μια σαιξπηρικού τύπου αφήγηση, σ’ έναν έρωτα, που ο δραματουργός του Μεγάλου νησιού έχει αποτυπώσει βαθειά στις μνήμες μας. Από την άλλη η αριστοφανική παρωδία του έρωτα… ο σαρκικός… οι βωμολοχίες και οι ελεύθερες ερωτικές κινήσεις, κάνουν έντονη την παρουσία του… επιβάλλεται… οι Τεχνικές της Κωμωδίας δηλώνουν την παρουσία του μέσα από τα χρώματα, τα ηχοχρώματα… τις μάσκες… δημιουργούν εκείνες τις προϋποθέσεις για το ταξίδι, που κάνει το Κοινό σ’ αυτούς τους δυο κόσμους…. όλα ξεκάθαρα… η χροιά της φωνής σε συνδυασμό με την κίνηση, καθορίζει τους χαρακτήρες… ρωμαλέες υπάρξεις σ’ ένα χώρο που μόνο οι δυνατοί μπορούν να αντέξουν το απόλυτο πάθος… τον έρωτα… μόνο όσοι μπορούν να αφεθούν ελεύθεροι, μπορούν να τον νιώσουν… στον έρωτα δεν υπάρχουν όρια… γιατί ο έρωτας μπαίνει και κινείται μέσα στη ψυχή… πάει όπου θέλει… αφήνει απέναντι, σε μια γωνιά, τη μοναχική λογική… αυτή μόνο σκέπτεται, καταστρώνει σχέδια… δολοπλοκίες… σκοτώνει τον έρωτα… τον απομονώνει… τον δολοφονεί… η μεγάλη πρόκληση… η παγίδα… Η ερωτική λογική της τάξης των ευγενών, στέκεται ακριβώς απέναντι από την αυθόρμητη κίνηση των ελεύθερων χαρακτήρων της αριστοφανικής ερμηνείας… και όμως, η ταξική αυτή ταυτότητα του έρωτα, έρχεται να απελευθερώσει τα πιο φλογερά ένστικτά της… όταν η θυγατέρα αφήνεται στο παθιασμένο κορμί του υπηρέτη της… ή όταν σμίγουν τα σώματα της υπηρέτριας και του νεαρού… και όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια… όταν επικρατεί η λογική… ο νεαρός απογυμνώνεται… προσπαθεί όπως ο Αδάμ, να κρύψει τη γύμνια του… μα το τέλος είναι κοντά… όταν όλα παίρνουν το δρόμο της λογικής… τον δρόμο του θανάτου… η σκηνή που πριν από λίγο ήταν πλημυρισμένη από σαρκικό έρωτα, έρχεται να καλυφθεί από το κόκκινο χρώμα του θανάτου… δυο τόσο διαφορετικά κόκκινα… τελικά το χρώμα του θανάτου δεν είναι το μαύρο… είναι το κόκκινο… το ίδιο χρώμα με το πάθος… με τον έρωτα…

Δυο διαφορετικοί  χώροι, δυο τύποι χαρακτήρων που τους ενώνει εκείνη η λεπτή γραμμή του ορίζοντα… η θεατρικότητα… αυτή την τόσο ποθητή «παρθένα» που όλοι αποζητούν να την κάνουν δική τους όταν μεταφέρουν τον λόγο στη σκηνή… την αποζητά απεγνωσμένα το κείμενο, για να γίνει τρισδιάστατο… και όμως σ’ αυτή τη παράσταση η θεατρικότητα ήταν παρούσα… αυτή έκανε ερωτικούς… ποθητούς τους χαρακτήρες… τα λόγια τους… μάταια οι μεγάλοι στοχαστές του θεάτρου μέσα από τις σημειολογικές θεωρίες τους, προσπαθούν να μεταφέρουν με άγονες λέξεις αυτή την πραγματικότητα… το κείμενο χωρίς αυτή, είναι λέξεις που προφέρουν οι χαρακτήρες… αυτή δίνει τον χρώμα στο λόγο, σ’ αυτή τη παράσταση η θεατρικότητα ήταν αυτή που πλημυρίζει τη σκηνή… σε κάθε κίνηση… σε κάθε βλέμμα… σε κάθε λέξη… στη σιωπή…    

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΥΦΟΣ

Στυλ Ροδαρέλης

ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ

Το θέατρο είναι μαγεία.

Τόνια Σταυροπούλου.

Μάνα είναι μόνο ένας.

Πέτρος Ξεκούκης.

Το θέατρο είναι η ζωή μου, η ζωή είναι ένα παιχνίδι

και έτσι την αντιμετωπίζουμε με πολλή αγάπη όλοι οι συντελεστές

νομίζω ότι ο κόσμος έχει πολύ μεγάλη ανάγκη να γελάει,

να γελάει πραγματικά με τη καρδιά του

γιατί μας το έχουν στερήσει.

Κάτια Νικολαϊδου.

Η λευκή αυλαία σηκώνεται, τα φώτα της πλατείας χαμηλώνουν και η είσοδος των ηθοποιών συνοδεύεται από ένα απλόχερα δοσμένο χειροκρότημα από το κοινό… έτσι συμβαίνει στις κωμωδίες, το κοινό υποδέχεται τους ηθοποιούς μ’ ένα χειροκρότημα… η φωνή δυνατή, οι κινήσεις γρήγορες οι αντιδράσεις των χαρακτήρων με πλεονάζουσα υπερβολή… η κωμωδία διαμορφώνει τους δικούς της άγραφους κανόνες θεάτρου. Οι σιωπές έντονες υπερθεματίζουν από τη πρώτη στιγμή το κείμενο, οι κινήσεις φτάνουν μέχρι τα όρια του ανθρώπινου σώματος και μετά σιωπή… παύση… για λίγο όμως, για να βάλει το κοινό σε μια διαδικασία, να το κάνει ν’ αντιδράσει… να το προκαλέσει… και αυτό αντιδρά… ξεσπά στα γέλια ή χειροκροτεί. Το θεατρικό κείμενο γραμμένο το τελευταίο τέταρτο του περασμένου αιώνα, διακρίνεται για την πολυπλοκότητα και τη γρήγορη εναλλαγή θεατρικών καταστάσεων… οι χαρακτήρες του απρόβλεπτοι σε κάθε τι που συμβαίνει, σε κάθε τι που εκμυστηρεύεται ο ένας στον άλλον… πάντα υποβόσκει ένα μυστικό, ένα μυστικό καλά φυλαγμένο… που με περίσσια ευκολία εκμυστηρεύεται ο ένας στον άλλον… και έρχεται η ανατροπή…. στη σκέψη του χαρακτήρα… στη συμπεριφορά του… στις κινήσεις του… τώρα το μυστικό το ξέρουν δυο… αλλά δεν κρατά για πολύ, όταν παύει να είναι μυστικό τότε ο κάθε χαρακτήρας το συμπληρώνει με μια δική του σκέψη, το μεγεθύνει… του προσθέτει αυτό το κάτι, τη μικρή λεπτομέρεια… και τότε δημιουργείται μια νέα συνθήκη… ένα νέο μυστικό, που με τη σειρά του θα πρέπει να βρει κάποιον να το εκμυστηρευτεί… τα βλέμματα των χαρακτήρων διασταυρώνονται με υπερβολική ταχύτητα… ψάχνουν να βρουν κάποιον να το εκμυστηρευτούν… όταν δεν βρίσκουν, τότε τα βλέμματα πλανώνται στον χώρο, σταματούν στο κενό… η αναζήτηση ξεκινά από την αρχή, μια φράση που θα ειπωθεί «τυχαία» δίνει το έναυσμα για να αρχίσει η αναζήτηση… και τότε επανέρχεται η ροή… με άλλους πρωταγωνιστές… έρχεται σαν μεγάλο κύμα… να δημιουργήσει νέα δεδομένα… νέες ανατροπές… αλλάζουν οι ισορροπίες, η παράσταση μέσα από τις αντιδράσεις των χαρακτήρων, δημιουργεί ένα πρότυπο  δυναμικό ρυθμό… πλάθει τη δική της ροή… οι κινήσεις των χαρακτήρων επαναπροσδιορίζονται στα νέα δεδομένα… και αφήνουν να διαγράφονται οι νέες συμμαχίες,… οι νέες σχέσεις… με αυτές τις απρόσμενες αλλαγές η παράσταση αποκτά αυτόνομη δυναμική, που περνά αβίαστα το κοινό, που ως άριστος αποδέκτης μηνυμάτων αντιδρά άμεσα με το χειροκρότημα και το γέλιο.  

Το θέατρο είναι ζωή, γιατί με τα τόσα που μας συμβαίνουν

για 2 ώρες μπορείς ν’ αφεθείς, ν’ απελευθερωθείς, να μη σκέφτεσαι τίποτα,

και να ζεις μια ζωή που δυστυχώς πια δεν μπορούμε να ζήσουμε.

Πέτρος Πέτρου.

Μια παράσταση υψηλού επιπέδου, είναι ένα καταπληκτικό κείμενο,

εμείς απλά το υπηρετούμε, με τόσες ανατροπές,

 είναι ίσως η καλύτερη κωμωδία που έχω παίξει.

Γιώργος Ματαράγκας

Κάνουμε μια πολύ ωραία ευφάνταστη κωμωδία στο Θέατρο Αθηνά,

που πρέπει να τη δείτε όλοι.

Κατερίνα Πιλάλη.

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΥΦΟΣ

Στυλ Ροδαρέλης

ΠΕΝΤΕ ΣΙΩΠΕΣ Shelagh Stephenson ΘΕΑΤΡΟ κάτω απ' τη γέφυρα

ΘΕΑΤΡΟ κάτω απ τη γέφυρα

Πέντε σιωπές 

της Shelagh Stephenson

Σκηνοθεσία, Σηνικά, Κοστούμια ΚΟΡΑΗΣ ΔΑΜΑΤΗΣ

 ερμηνεύουν

ΝΙΚΟΣ ΔΑΦΝΗΣ

ΜΑΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΔΑΝΑΗ ΚΑΛΑΧΩΡΑ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

 

ΝΙΚΟΣ ΔΑΦΝΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΑΝΑΗ ΚΑΛΑΧΩΡΑ

ΜΑΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΔΑΝΑΗ - ΜΑΡΙΑ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ

ΠΕΝΤΕ ΣΙΩΠΕΣ

της Shelagh Stephenson

Ένα έργο καταγγελία για την 5^η σιωπή,

για την οικογενειακή βία και αιμομιξία,

χαιρόμαστε πολύ που το έργο αυτό έχει ανταπόκριση στο κοινό,

μιλά για ένα πρόβλημα που όλοι μας πρέπει να το αντιμετωπίσουμε,

να το δούμε κατάματα και να το κοινοποιήσουμε… να φωνάξουμε…  

Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου     

Δυο κόρες, μια μάνα και ο θάνατος… ο πατέρας… ένας πυροβολισμός… το πριν, καθισμένος σ’ ένα ηλεκτρικό αυτοκινούμενο αμαξίδιο-καρέκλα, το τώρα σ’ ένα ίδρυμα… επιβλητική η χαμηλόφωνη παρουσία του πατέρα… του θύτη και του θύματος… Το περιβάλλον ψυχρό λευκό διάφανο, όπως αρμόζει σ’ αυτές τις καταστάσεις… οι ήχοι, η σταγόνα, η φωνή της εξουσίας, κρυμμένη… δεν φαίνεται ποτέ, η αόρατη δικαιοσύνη… αυτή που βγάζει τα συμπεράσματα… τις αποφάσεις… Και οι χαρακτήρες; Οι κόρες ένοχες ή αθώες… αθώες, αλλά με ενοχές… οι κινήσεις του πατέρα λιγοστές… η ζωή των δυο κοριτσιών που αποφάσισαν να ελευθερωθούν… να απελευθερωθούν… να πετάξουν από πάνω τους… από την ζωή τους, αυτό που αγάπησαν περισσότερο απ’ όλα… τον πατέρα τους, τον τύραννο, τον βιαστή, τον τιμωρό… Σ’ ένα καροτσάκι γυρτός στο ένα πλευρό… με τη φωνή, νωχελικά να βγαίνει… όχι από το στόμα του… αλλά από το σώμα του… κάτι σαν δυνατή ανάσα… μεγάλες φράσεις… επίμονες φράσεις… υπάρχουν κάποιες στιγμές που παίρνει άλλο ύφος… αλλάζει η χροιά… γίνεται έντονη, όπως τότε… τότε, όταν ζούσε και επέβαλε την δική του λογική…  νόμιζαν ότι ο θάνατος θα φέρει τη λύση… τη λύτρωση… ο θάνατος του πατέρα-τύραννου δεν ήταν αρκετός, συνέχισε να ζει μαζί τους… στη μνήμη τους, στα όνειρά τους… στο σώμα τους… Τώρα είναι ελεύθερες να κινήσουν τα σώματά τους, να πέσουν κάτω… να κλάψουν… τα κορμιά τους παίρνουν νέες στάσεις… στα πρόσωπά τους είναι χαραγμένη η ένταση… ο φόβος… το μίσος… η μάνα συγκαταβατική… όπως πάντα…. στο τότε και στο τώρα… πάντα ο ίδιος ρόλος… προσπαθεί να δικαιολογήσει την αγάπη που ένιωθε για τον άντρα της… τον σύντροφό της… τον βιαστή των κοριτσιών της… τον λατρεμένο της… προσπαθεί να σταθεί δίπλα στα κορίτσια της… δεν βρέθηκαν αποτυπώματά της στο όπλο… ήθελε να πάρει πάνω της τη δολοφονία… μάταια… αδέξια… όπως πάντα... όλα τα έκανε αδέξια…  αγέρωχη… ήξερε τα πάντα, προσπαθούσε να διαχειριστεί την κατάσταση… -για αυτό και επιμένω-, η παράσταση είναι μια κατάσταση… οι κόρες, η γυναίκα, ο πατέρας, το τώρα, το πριν και το μετά… και εμείς θεατές… ανήμποροι να αντιδράσουμε… σφίγγουμε τα δόντια μας, στις λεπτομέρειες που λένε τα κορίτσια… ντυμένες στα μπλε, ένα ιδιαίτερο μπλε… το μπλε το δικό τους, για να ξεχωρίζουν απ’ τ’ άλλα τα κορίτσια… το σχέδιο είναι το ίδιο… μιλάνε για την ζωή τους… για την ζωή που δεν έζησαν… περιγράφουν τις μαρτυρικές τους στιγμές δίπλα στον πατέρα τους… τα πρόσωπά τους τώρα είναι λαμπερά… έχει έρθει η λύτρωση… οι κινήσεις σταθερές, αποφασιστικές, όπως τότε… που τράβηξαν την σκανδάλη… δεν ήθελαν να αποτύχουν… ήθελαν να το μοιραστούν… να συνεχίσουν να έχουν την ίδια μοίρα… να κοιμούνται μαζί, όπως έκαναν πάντα… η κάθε στιγμή που έβγαινε από το στόμα τους, ήταν μια νέα ιστορία, που περιέγραφε το σώμα τους… η μικρή έκρυψε το πρόσωπό της, αλλά άφησε ακάλυπτη τη γύμνια της, ή μεγαλύτερη έβαλε το χέρι της κάτω από τη κυλόττα… ήταν πιο ερωτική… έψαχνε τη χαμένη νιότη της… όπως έκανε και τότε, μια-δυο φορές τη βδομάδα… έψαχνε την ηδονή, το πάθος… η μέρες περνούν… οι αναμνήσεις γίνονται όλο και πιο έντονες… η απόφαση αργεί… ο πατέρας προσπαθεί –μάταια όμως- να πει πόσο δίκιο είχε… δημιουργείται για άλλη μια φορά η κατάσταση… η οικογενειακή τους κατάσταση… με εξομολογήσεις… με εντάσεις… με ξεσπάσματα… ο φωτισμός αλλάζει… οι χώροι αλλάζουν… τα επίπεδα αλλάζουν… και έρχεται η λύτρωση… ο πυροβολισμός… ο θάνατος που φαίνεται να λυτρώνει… να τους λυτρώνει και να υπόσχεται μια νέα ζωή… η απόφαση αργεί… μετά έρχεται η ισορροπία… ή έτσι νομίζουν… ο χρόνος που πέρασε στη μνήμη παραμένει εκεί… δεν έρχεται στο τώρα… είναι στο παρελθόν… εκεί ανήκει και εκεί μένει… στο τώρα μένουν οι πληγές της οικογένειας… οι πληγές της ψυχής… και η απόφαση έρχεται, ο καθένας είναι πια ελεύθερος… τώρα όλοι τους μπορούν να ονειρευθούν το αύριο… τη νέα μέρα που έρχεται να λειτουργήσει ως μέρα του αύριο… αποφάσισαν να ζήσουν ελεύθερες… αποφάσισαν να ζήσουν μαζί…

Μια πράξη, μια απόφαση, μια κατάσταση… τι είδαμε; Τι ακούσαμε από αυτούς τους 4 χαρακτήρες, τι έλεγε η αόρατη φωνή;… το κοινό παρακολουθούσε τις εξομολογήσεις… τις δικαιολογίες… τις ιστορίες τους… τις υστερίες τους… τα ξεσπάσματα… όλα αυτά μαζί… ένας κρότος… το άκουσμα του πυροβολισμού ήταν η αρχή της νέας ζωής τους… αλλά έπρεπε να περάσουν από την κάθαρση… για να οδηγηθούν στο καινούργιο… στο νέο τρόπο ζωής… στην αναγέννησή τους...      

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΥΦΟΣ

Στυλ ροδαρέλης

Το θέατρο είναι στο κύτταρό μας.

Μαρία Χριστοδούλου

Το θέατρο είναι ο καθρέπτης μιας ζωής, αυτό το είπε ο συνάδελφος Σαίξπηρ,

 ο καθρέπτης της πραγματικότητας, το είχε πει πριν 500 χρόνια, δεν το είπε τώρα, προσπαθούμε να κάνουμε όσο μπορούμε καλύτερα τη δουλειά μας,

πάντα έχουμε ένα στόχο, να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος,

είμαστε σίγουροι ότι δεν θα τα καταφέρουμε

και αυτό κάνει τη δουλειά μας πιο ενδιαφέρουσα.

Νίκος Δαφνής