ΟΙ ΑΛΛΟΠΑΡΜΕΝΟΙ 

ΟΙ ΑΛΛΟΠΑΡΜΕΝΟΙ

Το θέατρο είναι μεγάλος έρωτας για μένα.

Να σε κτυπήσει κατακέφαλα ο έρωτας, πας γυρεύοντας, αυτό μου μένει.

Ο παλμός του έρωτα κτυπά δυνατά μπορεί να είναι και το μόνο

Τραπεζάκια με ανθρώπους καθισμένους δυο-δυο ή και μερικές φορές με  περισσότερους… η μπάρα στο βάθος, το ξύλινο ταβάνι και τα φώτα που κρέμονται… μια ατμόσφαιρα που με παραπέμπει σ’ εκείνα τα παλιά βαγόνια, τα ξύλινα… ένα τεράστιο βαγόνι, που θα μας ταξιδέψει στο κόσμο των αλλοπαρμένων… θα γίνουμε ένα με αυτούς… η σκηνή επιβλητική… το χάλκινο χρώμα σε καθηλώνει… αμέτρητες μεταβολές… είσοδοι… έξοδοι… ταξιδεύουμε συνέχεια σ’ όλα τα δωμάτια και τις πτέρυγες του κάστρου… τα κοστούμια  βαριά, ορίζουν με ακρίβεια την λεπτή, αιθέρια κίνηση των ηθοποιών… το πάθος… το έγκλημα… όλα σ’ ένα χώρο που επέβαλαν οι χαρακτήρες… σκληροί… πονηροί… γεμάτοι πάθος… η μετωνυμική και ευέλικτη παρουσία τους διαμόρφωνε το χώρο… τους χώρους… δυο χώροι παράλληλοι… δυο κόσμοι παράλληλοι… χαρακτήρες παράλληλοι… στον έναν υπάρχει το πάθος μέσα από μια σαιξπηρικού τύπου αφήγηση, σ’ έναν έρωτα, που ο δραματουργός του Μεγάλου νησιού έχει αποτυπώσει βαθειά στις μνήμες μας. Από την άλλη η αριστοφανική παρωδία του έρωτα… ο σαρκικός… οι βωμολοχίες και οι ελεύθερες ερωτικές κινήσεις, κάνουν έντονη την παρουσία του… επιβάλλεται… οι Τεχνικές της Κωμωδίας δηλώνουν την παρουσία του μέσα από τα χρώματα, τα ηχοχρώματα… τις μάσκες… δημιουργούν εκείνες τις προϋποθέσεις για το ταξίδι, που κάνει το Κοινό σ’ αυτούς τους δυο κόσμους…. όλα ξεκάθαρα… η χροιά της φωνής σε συνδυασμό με την κίνηση, καθορίζει τους χαρακτήρες… ρωμαλέες υπάρξεις σ’ ένα χώρο που μόνο οι δυνατοί μπορούν να αντέξουν το απόλυτο πάθος… τον έρωτα… μόνο όσοι μπορούν να αφεθούν ελεύθεροι, μπορούν να τον νιώσουν… στον έρωτα δεν υπάρχουν όρια… γιατί ο έρωτας μπαίνει και κινείται μέσα στη ψυχή… πάει όπου θέλει… αφήνει απέναντι, σε μια γωνιά, τη μοναχική λογική… αυτή μόνο σκέπτεται, καταστρώνει σχέδια… δολοπλοκίες… σκοτώνει τον έρωτα… τον απομονώνει… τον δολοφονεί… η μεγάλη πρόκληση… η παγίδα… Η ερωτική λογική της τάξης των ευγενών, στέκεται ακριβώς απέναντι από την αυθόρμητη κίνηση των ελεύθερων χαρακτήρων της αριστοφανικής ερμηνείας… και όμως, η ταξική αυτή ταυτότητα του έρωτα, έρχεται να απελευθερώσει τα πιο φλογερά ένστικτά της… όταν η θυγατέρα αφήνεται στο παθιασμένο κορμί του υπηρέτη της… ή όταν σμίγουν τα σώματα της υπηρέτριας και του νεαρού… και όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια… όταν επικρατεί η λογική… ο νεαρός απογυμνώνεται… προσπαθεί όπως ο Αδάμ, να κρύψει τη γύμνια του… μα το τέλος είναι κοντά… όταν όλα παίρνουν το δρόμο της λογικής… τον δρόμο του θανάτου… η σκηνή που πριν από λίγο ήταν πλημυρισμένη από σαρκικό έρωτα, έρχεται να καλυφθεί από το κόκκινο χρώμα του θανάτου… δυο τόσο διαφορετικά κόκκινα… τελικά το χρώμα του θανάτου δεν είναι το μαύρο… είναι το κόκκινο… το ίδιο χρώμα με το πάθος… με τον έρωτα…

Δυο διαφορετικοί  χώροι, δυο τύποι χαρακτήρων που τους ενώνει εκείνη η λεπτή γραμμή του ορίζοντα… η θεατρικότητα… αυτή την τόσο ποθητή «παρθένα» που όλοι αποζητούν να την κάνουν δική τους όταν μεταφέρουν τον λόγο στη σκηνή… την αποζητά απεγνωσμένα το κείμενο, για να γίνει τρισδιάστατο… και όμως σ’ αυτή τη παράσταση η θεατρικότητα ήταν παρούσα… αυτή έκανε ερωτικούς… ποθητούς τους χαρακτήρες… τα λόγια τους… μάταια οι μεγάλοι στοχαστές του θεάτρου μέσα από τις σημειολογικές θεωρίες τους, προσπαθούν να μεταφέρουν με άγονες λέξεις αυτή την πραγματικότητα… το κείμενο χωρίς αυτή, είναι λέξεις που προφέρουν οι χαρακτήρες… αυτή δίνει τον χρώμα στο λόγο, σ’ αυτή τη παράσταση η θεατρικότητα ήταν αυτή που πλημυρίζει τη σκηνή… σε κάθε κίνηση… σε κάθε βλέμμα… σε κάθε λέξη… στη σιωπή…    

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΥΦΟΣ

Στυλ Ροδαρέλης