Η μαγεία είναι ο εθισμός της ύπαρξης μας.

Αλέκος Συσσοβίτης

 

 

Διασχίζοντας τη κεντρική πόρτα, είναι αδύνατον το μάτι σου να μην πέσει στα έπιπλα… στα φωτιστικά… στο χρώμα του τοίχου… μια άλλη εποχή, μια άλλη ιστορία κρύβεται σε κάθε γωνιά του χώρου του Faust. Μετά η κεντρική αίθουσα, η μπάρα, τα γέλια των θαμώνων… ψίθυροι, γέλια, μερικά ποτά στα τραπέζια και η μουσική έρχεται να επενδύσει την όλη ατμόσφαιρα. Σε λίγο η κοπέλα ανακοινώνει ότι μπορούμε ν’ ανέβουμε στον 2ο όροφο όπου βρίσκεται το θέατρο… μερικοί προτιμούν τον ανελκυστήρα, η πλειοψηφία προτιμά τις σκάλες… η ατμόσφαιρα αλλάζει… τα χρώματα αλλάζουν… μέσα σε απόλυτη ευλάβεια, το κοινό κάθεται στα καθίσματα… σβήνουν τα φώτα και αρχίζει η παράσταση.
Ένας άντρας και μια γυναίκα… η παρουσία τους υπόσχεται πολλά… οι πρώτες κουβέντες τους μας αιφνιδιάζουν και μας υπόσχονται ότι θα παρακολουθήσουμε μια θεατρική παράσταση… μια παράσταση που όμως δεν θα δούμε ποτέ… μια παράσταση, που δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ… γιατί οι ίδιοι είναι η παράσταση. Η πορφυρή αυλαία ανοίγει και παρακολουθούμε μέσα από τη σκηνή τον άντρα να μιλά στο κοινό… στο δικό του κοινό… εκείνη τη στιγμή εμείς αποτελούμε το κοινό που διψά να δει το έργο που μας υποσχέθηκαν… μάταια όμως περιμένουμε… αρχίζει ο διάλογος μεταξύ της γυναίκας και του άντρα… αρχίζουν οι σκέψεις… οι καταστάσεις… τώρα απευθύνονται σε εμάς… τώρα γίναμε εμείς το κοινό τους… μέσα από τις κινήσεις τους προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει… προσπαθούμε να φανταστούμε τη σχέση που έχουν οι δυο χαρακτήρες του έργου… του έργου που εμείς δεν βλέπουμε… εμείς βλέπουμε έναν άντρα και μια γυναίκα… βλέπουμε… βλέπουμε κάτι, ακούμε κάτι… αλλά δεν βλέπουμε το έργο… το έργο που μας είπαν ότι θα παίξουν για μας… λένε μια ιστορία, την ιστορία τους… τελικά είναι αδέλφια… πίσω από την λευκή κουρτίνα, σαν παράσταση Καραγκιόζη, κάνουν έρωτα… ή κάτι τέτοιο… είναι το έργο που μας υποσχέθηκαν; Έφτασε η ώρα; Η πόρτα, το παράθυρο… μπαίνουν και βγαίνουν… μας μιλάνε για αυτούς… μιλάνε μόνοι τους, δεν μας δίνουν καμιά σημασία… τους είμαστε αδιάφοροι… τι συμβαίνει; Είμαστε το κοινό τους ή είμαστε το κοινό της παράστασης που ποτέ δεν θα παίξουν… και η ιστορία που λένε; Τα μάτια τους μας κοιτούν… μας μιλάνε… και τότε μιλά πάλι εκεί… στο βάθος… είναι στη κόκκινη αυλαία του βάθους και μιλά στο κοινό του, εμείς πάλι αποτελούμε μέρος του σκηνικού τους χώρου, είμαστε μέσα στη σκηνή του θεάτρου… τα φώτα του θεάτρου του, σβήνουν… τώρα μιλάνε σε μας… μιλάνε μεταξύ τους… μιλάνε σαν αδέλφια… μιλάνε και λένε πράγματα που ίσως εμείς δεν θα έπρεπε ν’ ακούμε… τα σώματά τους πλατειάζουν… μαζεύονται… αναδιπλώνονται, περνάνε κάτω από την πόρτα μέσα από το παράθυρο… οι φωνές τους… η μιλιά τους αλλάζει, πότε είναι δυνατή, πότε νωχελική… πότε απλά δεν υπάρχει… υπάρχει όμως η παρουσία τους, υπάρχει η σιωπή τους… τελικά τι κάνουν; παίζουν θέατρο;… κάνουν τελικά την παράσταση;… ποιοι είναι;… και η ιστορία που λένε;… είναι… τα λόγια τα δικά τους; τελικά ποιοί είναι; είναι οι χαρακτήρες του έργου;  ή είναι οι ηθοποιοί που παίζουν… που υποδύονται τους χαρακτήρες… και έρχεται η στιγμή που σβήνουν οι προβολείς… και υποκλίνονται… ποιοι; Ένας άντρας και μια γυναίκα και εμείς το κοινό χειροκροτεί… και αποχωρούν από τη σκηνή και εμείς το κοινό, χειροκροτεί… όπως ακριβώς συμβαίνει στα αληθινά, στα πραγματικά θέατρα… και η παράσταση; 

Το θέατρο… το θέατρο μέσα στο ίδιο το θέατρο… ένα θέμα που προβλημάτισε από την εποχή της Αναγέννησης, τόσο τους δραματουργούς, όσο και τους ηθοποιούς ένας διττός ρόλος για τον ηθοποιό,  μια πρόκληση για τον δραματουργό και τον σκηνοθέτη, και όμως, τα δυο αδέλφια τα κατάφεραν να κάνουν την παράσταση που τελικά δεν έκαναν… ναι, τα δυο αδέλφια… είναι οι χαρακτήρες που θα έδιναν την παράσταση… το βλέμμα τους… τι κοίταζαν; ποιοί κοίταζαν;… που κοίταζαν… τελικά κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού… ποιού κοινού όμως;Το φανταστικό και το πραγματικό βρίσκονται σε μια ερωτική σμίξη, έτσι συμβαίνει σ’ αυτά τα έργα, έτσι συμβαίνει και τώρα.. ο Αλέκος και η Μάνια έδωσαν αυτή την ατμόσφαιρα απλόχερα στο κοινό… το κείμενο απρόσμενο, είχε την ποιότητα ενός καταξιωμένου δραματουργού, που ξέρει να χειρίζεται το μη πραγματικό και το φανταστικό… και οι ηθοποιοί δεν δίστασαν ούτε μια στιγμή να πάρουν στα σώματά τους και στη φωνή τους αυτή την πρόκληση… 
                      
Κάναμε τόσο δρόμο μαζί, που δεν μπορούμε πια να χωριστούμε.
Μάνια

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΥΦΟΣ
Στυλ Ροδαρέλης